Dakar 2018 Borgward Rally Team - Anton van Limpt

“Het is pas een echte Dakar als er maar eentje aan de finish komt” waren de gevleugelde woorden van de, helaas verongelukte, geestelijk vader van de Dakar, Thierry Sabine. Nou, ze zijn dit jaar goed op weg. Afgelopen drie dagen hebben we maar amper 20 kilometer rechte en vlakke weg gehad. Alle proeven zijn stuk voor stuk sloop proeven voor mens en machine. Gisteren weer totaal 900 kilometer gereden, waarvan 530 km butsen en stuiteren. Om gek van te worden. Geen stukje recht om even op adem te komen. Nee, de gehele dag door elkaar geschud worden. We rijden op Safe naar de finish om in ieder geval onze Borgward over het podium te kunnen sturen. Immers hebben we in de eerste week zoveel straftijd gekregen dat we stijf achteraan in het klassement staan. Desondanks waren de klappen gisteren zo veelvuldig dat we grote delen van de body van de auto zijn kwijtgeraakt. We kwamen over de finish met een buggy.   Onze geweldige monteurs hebben vannacht weer wonderwerk verricht door de auto weer

Afgelopen twee dagen hebben we onze marathon etappe beleefd, of liever gezegd overleefd. Zo daags na de rustdag was dat andere jaren “just another day a the office” maar deze keer gaf de ASO (jazeker, diezelfde Fransen als de Tour de France) weer een echt Dakar visitekaartje af. Verantwoordelijk hiervoor is sinds een tweetal jaren Marc Coma, de meervoudig Dakar winnaar die een andere wind heeft doen waaien en, zeker zo belangrijk, heeft geluisterd naar de kritiek van de laatste jaren: de Dakar is niet zwaar genoeg en er zo weinig duinen in zitten. Nou, we hebben het gekregen. Waar de eerste dagen al de torenflats van duinen opdoemden, waar je ook lekker vanaf kunt rollen, oeps. Er zaten zelfs in onze marathon etappe nog weer behoorlijke duinen.  Laat ik eerst uitleggen wat een marathon etappe in Dakar betekend. Het is niet per definitie de lengte van de etappe, hoewel dat deze keer wel geval was, maar het feit dat alle voertuigen en rijders een nacht zonder de assistentie van hun mo

Wat een enerverende eerste Dakar week, een ouderwetse Dakar! Waar iedereen, inclusief ikzelf, al een paar jaar roept dat de Dakar tot een veredelde WRC rally-proeven geregardeerd was, hebben ze de schade ruimschoots ingehaald. “Te weinig duinen de Dakar”, ook dit is in Peru weer ruimschoots gecompenseerd. Man, man (M/V/Transgender) wat een duinen. Huizenhoog en super los zand. Moeilijk navigeren omdat er geen zicht is over de steeds maar blijvende toppen die opdoemen. Over de ellende van assen en nachtelijke duintochten hebben jullie al kunnen lezen en we zijn maar wat blij dat we vandaag kunnen genieten van een rustdag in La Paz. Een aantal mensen zijn al gevangen door de hoogteziekte we zitten immers nu op 3300 meter. Hoogteziekte kenmerkt zich door hoofdpijn, misselijk en licht in het hoofd, tevens kun je geen 4 passen tempo maken omdat je buiten adem bent, er zit gewoon minder zuurstof in de lucht. De proef gisteren gingen we op 4800 meter en dat is geen pretje voor mens en mach

Als we gisteren in de etappe eenmaal ons goede ritme gevonden hebben, doemt de Borgward van Nicolas Fuchs op langs de kant van het geitenpad. Foute boel! Bij een lekke band was hij al lang weg geweest dus wat nu? Blijkt de achterste aandrijfas van zijn 4x4 gebroken te zijn. Iets wat zelden voor komt. Bij onze taak om hem te assisteren en rijdend te houden hoort dus ook bij, het afstaan van je wiel aan de kopman. Aldus werd er vlot een uitruil van assen gedaan en kon hij weer gaan meestrijden voor de top-10, iets wat voor ons na deze aktie in rook opgaat. Maar het kan nog erger, want na contact met onze manager is er wel een lokaal bekende, ook wel Local genoemd, bereid om ons op te zoeken  in het stuk niemandsland waar wij wortel staan te schieten. Nu zal de echte autokenner meteen zeggen: “maar je kunt toch ook 2-wiel aangedreven verder?” Juist, dat zou kunnen maar dat geeft 2 uitdagingen. 1. Er komen nog massa’s duinen en los zand aan wat onbegonnen werk is met een voorwiel aangedrev

We zijn echt van start. Waar we van te voren wisten dat proef 2 een zware zou worden verliep het voor ons evenzo. We gingen zeer goed van start. De navigatie was lastig in de duinen maar verliep goed zoals ook het rijden. Snel en berekenend stuurde Erik onze Borgward door de duinen. Geen centje pijn.   Totdat we even berekenend over een duintop staken, langzaam met ongeveer 20 km/uur topje over kantelen, en afdalend naar beneden. Dat kantelen kreeg plots een andere betekenis. Terwijl Erik tegen wilde sturen om af te dalen, hapte onze rechter voorband in het zand en blokkeerde. Meteen sloeg de auto om en begon te rollen. Als een reflex gooide ik mijn routeboekje weg en kruiste mijn armen voor mijn lichaam, mijn gordel stevig vasthoudend, om te voorkomen dat mijn armen buiten de auto komen. Toen de auto maar bleef rollen en mijn deur plots verdween heb ik mijn beide armen naar boven gebracht en met vlakke hand, anders kunnen je vingers klem komen zitten, teneinde mijn hoofd te bescherme

Zojuist over startpodium in Lima en getracht door de mensenmassa de stad uit te komen. Wat een gekkenhuis! Met name rondom Peruaan Nicolas Fuchs is het een complete mediagekte. Vanochtend kwam de president van Peru speciaal naar hem voor de start en op het startpodium. Waanzinnig !! Onderweg naar de auto’s samen taxi gedeeld met Tim & Tom Coronel (ja, die van Doei-Doei, hoop alleen niet tijdens de wedstrijd) en natuurlijk moesten we even mee op de TomCam.   240km verbinding naar ons 1e bivak vanwaar we van start gaan voor 30 km proef met enkel duinen. Leuk. Dit langs een prachtige kustweg met continu zeezicht. Ondertussen probeer ik alle zitposities uit in deze auto. In de truck had ik er meer om eerlijk te zijn. Zelfs languit poten op het dashboard was mogelijk. In de Borgward iets beperkter, maar misschien vind ik er de komende dagen nog een aantal bij.  Eergisteren net buiten de stad gaan testen en daar lagen al een partij serieuze duinen om erin te komen. Erik heeft zijn st

Iedereen alle beste wensen voor het komende jaar in een goede gezondheid. Sinds lange tijd heb ik weer een jaarwisseling in Nederland meegemaakt. Beviel toch beter dan om 12 uur nagenoeg lepeltje-lepetje met Ton van Genugten op een hotelkamer naar het vuurwerk buiten te luisteren. In Zuid-Amerika ben je niet zo bezig met een jaarwisseling, waarbij de jetlag en komend chronisch slaaptekort je dwingt tot slapen als het kan. Meestal moeten we al vroeg in de ochtend aan de bak in de voorbereiding of zelfs naar de technische keuring. Bovendien zijn je grootste geliefden 9000 km van je verwijderd. Omdat mijn deelname aan Dakar 2018 pas enkele weken geleden definitief was, moesten we alsnog op zoek naar tickets. Ons gehele team had al in februari tegen een mooi tarief geboekt bij KLM. Echter onze blauwe trots dacht alle salarisverhogingen op mijn ticket te moeten verhalen, zodat voor hun tarief bijna een hypotheek nodig was. Nu reis ik, via Madrid, een paar uur achter de groep aan