De taak van Meesterknecht duur betaald

Als we gisteren in de etappe eenmaal ons goede ritme gevonden hebben, doemt de Borgward van Nicolas Fuchs op langs de kant van het geitenpad. Foute boel! Bij een lekke band was hij al lang weg geweest dus wat nu? Blijkt de achterste aandrijfas van zijn 4x4 gebroken te zijn. Iets wat zelden voor komt. Bij onze taak om hem te assisteren en rijdend te houden hoort dus ook bij, het afstaan van je wiel aan de kopman. Aldus werd er vlot een uitruil van assen gedaan en kon hij weer gaan meestrijden voor de top-10, iets wat voor ons na deze aktie in rook opgaat. Maar het kan nog erger, want na contact met onze manager is er wel een lokaal bekende, ook wel Local genoemd, bereid om ons op te zoeken  in het stuk niemandsland waar wij wortel staan te schieten. Nu zal de echte autokenner meteen zeggen: “maar je kunt toch ook 2-wiel aangedreven verder?” Juist, dat zou kunnen maar dat geeft 2 uitdagingen. 1. Er komen nog massa’s duinen en los zand aan wat onbegonnen werk is met een voorwiel aangedreven auto. 2. De overgebleven vooras is misschien te licht om de hele auto de duinen door te trekken. 

Dus maar beter wachten tot we misschien een achteras vinden in de bosjes, want hulp is natuurlijk niet toegestaan. Tevergeefs, na 3 uur wachten in de snikhete zon, blijkt dat het gebied waar wij staan niet bereikbaar is voor burgers. Of we dan misschien toch voorzichtig 50 km verder kunnen naar de stempelpost die goed toegankelijk is. Langzaam kijkend naar de tijd die doortikt want we willen niet in het donker rijden omdat we gewoon standaard lampen op de Borgward hebben. De eerste paar bergpassen waren met onze voorwiel aandrijver al een crime om over te komen om maar te zwijgen over de komende duinen. Maar we hebben geen andere keuze. Totdat we op 10 km van de stempelpost een enorme duinpartij over moeten worstelen. Alle lage delen zoekend op de bergen, weten we er toch door te komen. Totdat de vooras zijn taak toch niet waar kan maken en in tweeën breekt. 

Je Dakar wereld zakt ineen, het is voorbij. Niemand weet waar we zijn en 10 km verderop wacht een achteras op ons. Tot overmaat van ramp geen GSM bereik en onze satelliet telefoon hebben we leeg gebeld. Verslagen loop ik een eindje de duinen in om mijn verdriet van opgave Dakar te verwerken als ik een autogeluid uit de duinen hoor. Een paar lokale tortelduifjes zoeken de duinen op en laten ze nou net de achterste aandrijfas van ons type auto in de achterbak liggen. Als ze even niet opletten schroeven wij de as eronder. We kunnen weer verder. Van 4wheel, naar voorwiel en nu achterwiel aangedreven auto. Gaat iets beter maar nog steeds een uitdaging. Als we net na de stempelpost een joekel van een duinpartij voor de kiezen krijgen, heeft Erik al meteen zijn twijfels. Omdat opgeven geen optie is, moeten we de kans wagen. De hele duin is verrot gereden door de complete Dakar meute en tot overmaat van ramp komen we ook nog in een duinpan terecht. Oh ja, het was ook al donker geworden en dat is echt donker in de Peruaanse duinen. Alle pogingen met eindeloos graven, rijplaten leggen, 20cm voor uit, 20 cm achteruit hielpen niets vanwege de 2 wiel aandrijving. Zelfs de zeer behulpzame lokale Peruanen dropen een voor een af en gebruikten al hun tactieken. Geen schijn van kans. Muurvast, we komen er zonder 4x4 niet uit. Inmiddels hadden we de sat.phone slim aan een oplader kunnen koppelen, dus werd toch weer een beroep gedaan op onze grote vriend om ons een stroopwafel te komen brengen. Ondertussen hebben we de assen losgekoppeld, in de hoop dat we gevonden worden. Als we klaar zijn nog vlug een hazenslaapje waaruit ik rond middernacht wakker wordt en het geluid herken, tussen alle martelende Dakar deelnemers in de duinen. Daar is local-boy weer die met zijn knakenjeepje (respect!) door die duinen heen en weer rijdt en ons tot schooljongetjes degradeert met onze dure geprepareerde Dakar sloepen in elk kuiltje vast rijdend. 

Onze Borgward wordt weer van vier arbeidskrachten voorzien en komen meteen het gat uit. 

Maar nu? Het is 2 uur in de ochtend en moeten nog 200 km proef rijden in het donker. We neigen even naar de dichtbij gelegen openbare weg te rijden om onze overalls aan de wilgen te hangen, maar Dakar betekend : Never Give Up! 

Blijkt die local-Hero nou net dezelfde kant op te moeten als wij dus zijn duinenkennis helpt ons enorm in bet donker. Waar auto en truck bemanningen slapen onder hun voertuigen om bij eerste daglicht de duinen te trotseren, gaan wij het avontuur aan. Tegen 6 uur in de ochtend zitten we op de laatste paar kilometer van de proef als we gebeld worden door Parijs dat we onmiddellijk het parcours vrij moeten maken omdat de eerste motorrijders al op hun proef zitten, dezelfde als de onze een dag eerder. Met kunst en vliegwerk weten we de wagpoints te halen en melden ons rond 07.15 uur in het reeds verlaten bivak. Vlug even koffie en een koek naar binnen, 10 minuten slapen in een stoel en weer door naar de proef. Ware het niet dat de jongens met de tijdkaarten verdwenen zijn. Als we ze vinden, zijn ze gesloten, terwijl wij toch duidelijk tot 9 uur mochten starten. Wij rap in de auto gestapt richting proef, waarbij ik onderweg een tijdkaart in elkaar knutsel. Hopen dat het werkt? (Tegen beter weten in) gelukkig heeft onze manager Patrick ondertussen alle smoezenboeken open getrokken en de wedstrijdleiding in Parijs overtuigd dat er toch een (voorlopig) voordeel van de twijfel gegeven wordt. Een tijdkaart wordt aan hem gegeven. Ondertussen wordt aan de start keurig mijn look-a-like tijdkaart afgetekend en we kunnen weer rijden. 

Overigens was deze etappe weer overgoten met enorme duinpartijen die voor ons speciaal opgeschud waren door alle voorgaande deelnemers want wij gingen als laatste van start. Nu nog ff 480 verbinding er achteraan en hopen vannacht een paar uurtjes te kunnen slapen, morgen weer een zware dag....op naar de rustdag.