Waren weer zware dagen op het dak van de wereld




Afgelopen twee dagen hebben we onze marathon etappe beleefd, of liever gezegd overleefd. Zo daags na de rustdag was dat andere jaren “just another day a the office” maar deze keer gaf de ASO (jazeker, diezelfde Fransen als de Tour de France) weer een echt Dakar visitekaartje af. Verantwoordelijk hiervoor is sinds een tweetal jaren Marc Coma, de meervoudig Dakar winnaar die een andere wind heeft doen waaien en, zeker zo belangrijk, heeft geluisterd naar de kritiek van de laatste jaren: de Dakar is niet zwaar genoeg en er zo weinig duinen in zitten. Nou, we hebben het gekregen. Waar de eerste dagen al de torenflats van duinen opdoemden, waar je ook lekker vanaf kunt rollen, oeps. Er zaten zelfs in onze marathon etappe nog weer behoorlijke duinen. 

Laat ik eerst uitleggen wat een marathon etappe in Dakar betekend. Het is niet per definitie de lengte van de etappe, hoewel dat deze keer wel geval was, maar het feit dat alle voertuigen en rijders een nacht zonder de assistentie van hun monteurs alles zelf moeten prepareren voor de volgende dag. Tanken wordt geregeld, eten, drinken en ga je gang. Enkel pers is toegestaan in dit bivak maar ze mogen geen vinger uitsteken naar de auto’s of trucks. Uiteraard ben ik eerst even mijn vorige Dakar chauffeur en trainingsmaat Ton van Genugten om zijn nek gevlogen met zijn etappewinst. Daarna hebben (voornamelijk) Erik en ik de auto helemaal nagelopen, banden, water en natuurlijk alle ramen van modder ontdaan. 

Ondertussen ga ik aan de slag met mijn routeboek want we krijgen de dag erop weer 500 km voor de kiezen na de 450 van de eerste dag. Mijn ogen vallen bijna dicht van vermoeidheid waarbij de hoogte van 4000 meter waar je verblijft ook nog extra energie vreet. Afijn, twee dagen zonder assistentie en twee lange loodzware proeven met alles wat je maar Dakar kunt bedenken. Modderpoelen over de hele breedte van het bokkenpad. Een water doorwaden waarbij het wassende water tot aan mijn raamdorpels kwam. Duinen en je eigen weg banen door het mulle zand met allemaal hard kamelengras. Wat een klappen krijg je dan. Ook lange stukken waar je gelukkig wat meters kunt maken op snelheid. En natuurlijk via eindeloze haarspeldbochten en bergweggetjes eventjes in het routeboek erbij zetten dat je op 4800 meter zit, met alle ongemakken van dien. Geruststelling voor onze echtgenotes is dat de diepe ravijnen maar aan 1 kant van de weg lagen. Kortom, een marathon etappe Dakar waardig. Geldt overigens voor deze gehele Dakar. Loodzwaar en de jongetjes worden van de mannen gescheiden. 

Na onze finish van deze marathon etappe dachten we heerlijk met de poten in de stoel te gaan liggen uitrusten. Blijkt het gehele bivak onbruikbaar om de karavaan te herbergen. Door de hevige regenval rijden alle trucks vast. Bivak wordt opgedoekt en iedereen wordt verzocht om even 500 km door te rijden naar Salta, Argentinië. Slik, dat wordt weer nachtwerk. Wel wordt de etappe van de volgende dag afgelast om iedereen tijd te geven om de auto’s weer op de rit te krijgen. Dus plakken we er weer een ritje achteraan, terwijl we eigenlijk een beetje rust nodig hadden. Morgen dan, op de extra mini rustdag. Wat tijd  om even praatje te maken met alle Dakar vrienden en lijkt onze serviceplek vaak extra aantrekkingskracht te hebben voor onder andere de mannen van Riwald, Bernhard ten Brinke en Nasser al Attiyah, waarbij Erik vanochtend voor de start in diens auto kroop om eens te kijken. Misschien wel omdat wij echte Nespresso koffie hebben?



Reacties

Populaire posts van deze blog

Thierry Sabine ligt dubbel op zijn wolkje

De taak van Meesterknecht duur betaald

Flinke rol van de duinen maar toch een finish